"Çocuklar gibi olmazsanız, göklerin egemenliğine giremezsiniz." Bu söz, çocukların saflığı ve alçakgönüllülüğünün ne kadar önemli olduğunu hatırlatıyor. Çocuklar, içlerinde yargı, suçluluk veya utanç taşımadan, özgürce var olurlar. Onların masumiyeti, bize kendi içsel özgürlüğümüzü ve gerçek kimliğimizi kaybettiğimizi hatırlatıyor. Peki, biz neden çocuk ruhumuzun neşesini ve kabulünü yitiriyoruz? Toplumun kalıplarına hapsolarak, kendi değerimizi unutmamıza neden olan ne?   Yaşamımız boyunca çocuk ruhumuzun üzeri nasıl örtüldü? Gerçekten, bu masumiyeti kaybettiren neydi? Toplumun bize dayattığı kalıpların peşine takıldığımızda, sevgi dolu, değerli, başarılı ve sevilebilir kadınlar ve adamlar olduğumuzu unutmamıza neden oluyor. Bizler, bu unutmayı farkında olmadan yapıyoruz. Kim bana ne yaptırdı? Bu sorunun cevabı aslında dışarıda değil, içimizde. Kendimize dönüp baktığımızda, özümüzde bulunan o saf sevgiyi, değeri ve masumiyeti yeniden keşfetmemiz mümkün.   İsa'nın çocuklara vurgu yapmasının bir nedeni de budur: çocukların saflığı ve alçakgönüllülüğü bize en doğal halimizi hatırlatır. Yargısız, özgür ve barış dolu bir halde yaşamayı unuttuğumuzda, kaybolmuş hissederiz. Oysa çocuk ruhumuzla bağlantıya geçebilirsek, içimizdeki bariyerleri kaldırıp özümüze dönebiliriz.   Her sabah, güne başlamadan önce küçük bir egzersiz yapmayı denemeye ne dersiniz? Yataktan çıkmadan ya da aynaya bakarak kendinize şu soruyu sorun: "Bugün seni mutlu etmek için ne yapabilirim?" Ve ardından şunu ekleyin: "Seni seviyorum."   Bu basit egzersizi 40 gün boyunca tekrarlamayı deneyin. İlk başta saçma gelebilir, ama devam edin. Zamanla kendinizdeki değişimi fark edeceksiniz. İçinizdeki bariyerler birer birer yıkılmaya başlayacak. Kendinize duyduğunuz güven artacak ve belki de fabrika ayarlarınıza geri döneceksiniz – yani en saf, en özgür halinize.   Unutmayın, özümüze dönmek bazen küçük ama içten adımlarla başlar. "Kim bu çocuk gibi alçakgönüllü olursa, Göklerin Egemenliği’nde en büyük odur." Yüreğinizden öptüm  @reikimelegi  Fatma Can